Hermanus

De afgelopen dagen waren een overvloed aan indrukken en impulsen waardoor de dag dat ik het vliegtuig nam heel ver weg leek. Het contrast tussen het grauwe, drukke stadsleven en de uitgestrekte, kleurrijke natuur was ook even wennen. Dat brengt dan weer existentiële crisissen en dagdroomsessies teweeg in mij. Niet dat dat iets negatief is aangezien ik in Antwerpen een talent heb voor het volplannen van mijn dagen. Met als gevolg dat ik te weinig stilsta. 

Eergisteren reden we vanuit Camps Bay naar onze volgende bestemming. Hermanus is een kustdorpje gelegen ergens middenin de walvisroute. Het is gekend voor het spotten van walvissen aangezien de baai een paringsgebied is voor de Zuiderkaap (een walvissoort). Een uitzonderlijk mooie kustlijn viel me allereerst op toen we hier aankwamen. De hevige, woeste golven breken eindeloos tegen de goudbruine rotsen. Daarachter zie je bijna gegarandeerd walvissen tijdens deze tijd van het jaar. 

Whalewatching 

Wat kan ik zeggen? Dat het een teleurstellende dag was omdat we enkel haaien, zeehonden en dolfijnen hebben gespot. Zo leek het wel voor velen. Gisteren vertrokken we met de boot vanuit een kleine baai dichtbij Hermanus met als doel walvissen te zien. Uitzonderlijk (dat moest weer net bij ons gebeuren) heeft de spotter er geen gevonden vermits het wel degelijk walvissenseizoen is. Er hing een teleurstellende sfeer in de lucht maar ik vond het persoonlijk een super leuke ervaring. We kwamen wel als ijspegels terug door de scherpe wind op zee maar gelukkig stond er warme soep te wachten op ons. 

Het walvisstaartje dat je op een van de foto's kan zien is genomen vanuit Hermanus zelf. Achter de brekende golven zie je er zeker tientallen per dag. Die kleine bewegingen in de verte zorgden voor kippenvel bij ieder van ons. Maya en ik zaten vandaag wel een uur te spotten. 

Je kan hier evengoed 'cagediven' met witte haaien. Het concept gaat als volgt: je wordt in een kooi gezet dat aan de boot vasthangt waarna ze haaien lokken met aas. Een opmerkelijk fenomeen.  

Utopie

Stad en natuur vloeien hier nog mooi in elkaar over. De idee dat we als mens niet de enige bewoners zijn van een bepaald gebied vind ik een utopische, optimistische gedachte. Dat kan enkel als dieren niet afhankelijk worden van de mens, anders krijg je agressief gedrag en daar zal de mens steeds een stokje voor steken. Daarmee bedoel ik dat ze met de harde hand zullen optreden (nog bruter: het geweer trekken). Onderweg had ik al verschillende waarschuwingsborden opgemerkt met 'WARNING! Baboons are wild animals, don't feed them'. Iedereen had ondertussen al een gok gedaan naar wat 'baboon' zou kunnen betekenen (ik dacht een soort beer). Het zijn dus bavianen. Deze apensoort werd als een plaag aanzien. Het gebeurde dus wel vaker dat de mannetjes dood werden geschoten gezien ze dus agressief gedrag vertoonden tov mensen. 

Als je opmerkzaam en geduldig genoeg bent zie je plots het volledig landschap tot leven komen. Het krioelt hier van prachtige Afrikaanse vogels, bavianen en verschillende soorten antilopen. Oorspronkelijk dacht ik dat de plaatselijke antilope een koedoe was, want op het menu van het dorpsrestaurantje hier enkele straten verder stond een gerecht met een carpaccio van 'kudu' (Dat is dan de keerzijde van de medaille). Maar later bleek het een klipspringer te zijn toen ik het vroeg aan een biologe. 

Vandaag gingen we hiken, wat in feite gewoonweg de berg beklimmen was achter ons verblijf. Uiteindelijk bleek het toch avontuurlijker dan verwacht. De klim was stijl en de bergpadjes niet erg breed. Mijn mama kon na het nodige gebrom net volgen. Maar als we niet focuste op de rotsachtige grond onder onze voeten merkte we op dat elke stap die we namen geanalyseerd werd door een groepje klipspringers. Als je niet opkijkt versmelten ze met het struikgewas dat de bergen bekleed.