De mens vs de elementen

Een kustlijn aan lege golven. We reden vanuit de bossen van Tsitsikama naar het langverwachte, fameuze Jeffreys Bay. Toen we hier aankwamen was het eerste dat ik dacht 'Waar zijn al die surfers?'.  Voor de Zuid-Afrikanen is het blijkbaar te koud om te surfen. Tussen mei en augustus is het nochtans hoogseizoen wanneer de wind offshore waait en de deining van de golven consistenter is. Dat betekent de ideale surfcondities.  

Dat hebben we ook ondervonden. We reden naar wat ze hier 'the surfvillage' noemen op de hoop daar wat meer de surfatmosfeer op te snuiven. Letterlijk een ghosttown. Enkel een paar fanatiekelingen die hier en daar een koffietje dronken. Als er nergens aangewezen stond dat je honderd meter verder kan surfen dan leek het op een doodgewoon dorpje aan zee. Na even rondkijken vonden we een kleine rentalshop genaamd Salted. (Surfers zijn niet de grootste creatievelingen als het gaat om het kiezen van een originele naam. Elke winkel of shop wordt vernoemd naar de volgende woorden: wave, salt, break, tide, stoked, sand, shaka, etc. Je kan er zelf nog een paar aan toevoegen.) Daar konden we terecht om een surfboard te huren. De man in de shop was een soort vaderfiguur die dacht dat we nooit uit het water zouden terugkeren eens we de golven zouden trotseren. Gelukkig bewezen we het tegendeel. 

Vlakbij de shop was een surfspot die 'Kitchen Windows' heet. Deze ontleent zijn naam aan het feit dat de lokale bevolking vanuit hun keukenraam de golven keurde. Dat is een typisch fenomeen aangezien ook de surfers in Bali hun hand uit het raam staken om de windrichting te bepalen. De sublieme golfjes waren in balans met het voortreffelijke uitzicht van witte stranden en helderblauw water. De klotsende bewegingen braken zacht deels op het koraalrif en deels op de zandbanken. Ideaal voor een paar kalme, aangename sessies. 

Onderweg moest ik wel even mijn adem inhouden aangezien de 'Shark kit' aan het begin van het strand me eraan herinnerde dat deze zeeën wel degelijk bevolkt worden door haaien. Nog een reden waarom de kustlijn er zo verlaten uitziet. Nochtans zijn er geen noemenswaardige haaiaanvallen geweest, buiten het bekende voorval waarbij Mick Fanning er -zo kan je het wel noemen- met een waarschuwing vanaf kwam. Nadat een haai tegen zijn surfbord botste op de J-Bay Open werd hij met een staart tussen zijn benen door de eerste jetski terug naar het strand vervoerd.  Eens je in de line-up zit en dat bevrijdende gevoel inhaleert bij het nemen van je eerste golf vergeet je dat angstige gevoel snel. Alhoewel er zeker een moment was dat mijn zus me even moest kalmeren. Zo'n dertig meter van bij mij zag ik een zeedier, ongeveer dolfijngrootte, het water uitspringen. Was het mijn sterke verbeeldingskracht of was het wel degelijk een gevaar? Ik zal het nooit weten. 

Supertubes

Vlak voor onze accommodatie bevond zich Supertubes. De mens tegen de elementen. Dat was mijn mama haar eerste indruk toen we samen naar de deining van de golven stonden te gapen.  's Werelds beste point break. Hoewel Jeffreys Bay gekend is voor dit surfmirakel was er naar mijn bevindingen weinig surftoerisme. Imposante, drie meter hoge muren braken in deze baai. Dat soort perfectie heb ik wel eens eerder mogen bewonderen, maar nooit van zo dichtbij. Een voor een werd elke golf bemand door razendsnelle, dankbare surfers die precies als naalden een soort stikpatroon volgden. Dat patroon verdween weer tot exact dezelfde lijnen zich weer vormden. Opnieuw en Opnieuw. Tot de zon volledig onder was en enkel het geluid ons nog herinnerde aan de kracht van het water.