Sibuya Game Reserve

Een lsd-trip is er niets tegen wanneer de zon laag aan de horizon op het water schittert. De reflectie van het licht en het omringende groen bieden een extatische ervaring. Drijvend op de Kariega rivier worden mijn zintuigen verwend van onbeschrijflijke taferelen. Een zeearend die een vis stevig in zijn greep heeft. Niala's die loeren vanuit de dichtbegroeide oevers.

Zelfs na de zoveelste safari konden we er geen genoeg van krijgen. Elke rit was opnieuw een beleving. Een kudde olifanten, galopperende giraffen en een neushoorn met haar jong. De 'ranger' maakte ons ook vaak bewust van hoe gevaarlijk deze wilde grootsheden in feite zijn. Maar vanuit de jeep waren we steeds veilig, Tot op het moment dat onze gids de auto niet meer opgestart kreeg. De kabel van de batterij was losgekomen, en het is absoluut verboden om het voertuig te verlaten om de motorkap te openen. De auto stond op drie meter van een mannetjesleeuw. Wel, we wouden graag Mufasa zien, daar heb je hem dan. Dat is het enige dat ik dacht. Het was zo stil dat je een speld kon horen vallen tot Mufasa opstond, zich verplaatste en enkele meters verder een lokroep deed naar zijn vrouwtjes. Een brullende galm echode over het terrein. Ik maakte oogcontact met mijn mama die haar zichtbaar kalm probeerde te houden maar ik zag dat deze lokroep haar koud liet. In de plaats daarvan verscheen er paniek in haar gezicht. Lichtjes aangedaan probeerde onze gids contact te maken met andere parkwachters via het walkietalkiesysteem dat was ingebouwd in deze kanjer van een auto dat ons op dat moment in de steek had gelaten. Seconden werden minuten. Na enkele ogenblikken waarbij iedereen elkaar geruststellende woorden had toegesproken in de trend van 'ben jij bang? Ik niet', 'de gids heeft echt wel alles onder controle', of 'er kan echt niks gebeuren' kwam er plots een ruisend geluid uit de radio. Er was iemand onderweg om ons te helpen. Binnen de vijf minuten kwam een identieke wagen onze kant opgereden. Voorovergebogen uit zijn raam repareerde deze -voor ons- onbekende man de verbinding tussen het kleine draadje en de batterij. Hij werd onze reddende engel, mijn mama vond leeuwen weer mooie dieren en we stelden nooit meer spontaan voor om het leeuwengebied te betreden.