Vertrekken is altijd moeilijk

Een schrikaanjagende spanning. Dat zijn de woorden die me te binnen schieten als je mij zou vragen waarom ik reizen zo fijn vind. Tintelende vingertoppen, en verwachtingsvolle gedachten. Elke keer als ik sta te boarden aan de luchthaven krijg ik dat zelfde gekke, bijna misselijkmakende buikgevoel. Net als een eerste date kunnen bepaalde verwachtingen niet altijd overeenstemmen met de realiteit. Met klamme handen verlaat ik dan de luchthaven, niet wetende hoe ik deze nieuwe, nog onbekende wereld zal ontvangen.  

Vanavond vertrekt onze vlucht vanuit Schiphol met een overstap in Frankfurt en als bestemming Kaapstad. Ik ben waarschijnlijk een van de weinigen die houdt van luchthavens en vliegen. Ik kom daar namelijk volledig tot rust aangezien deze momenten volledig voor mezelf zijn. Een perfect excuus om boeken te verslinden en series te bingewatchen. Zaken waar ik in het dagdagelijkse werkenleventje niet altijd de tijd voor vind. Eens we in Kaapstad arriveren ontmoeten we mijn tweelingzus Maya daar. Ongetwijfeld geboren in een fout land is zij zo onwaarschijnlijk gebeten door surfen dat het leven in Antwerpen haar ongelukkig maakt. Dat voortdurende verlangen om op een andere plek te zijn heeft haar weer een half jaar naar Australië gebracht.  Dubbel gespannen ga ik dus het vliegtuig op, want maandenlang ben ik al aan het aftellen naar dit moment. Enerzijds voor het weerzien van mijn zus, en anderzijds voor het verkennen van een nieuw continent.